وقتی کسی باور داره شغل آینده‌ش حتما باید مرتبط به رشتۀ دانشگاهیش باشه، گزینه‌های روی میزش رو محدود میکنه.

وقتی یک آدم از مسیری که اومده راضی نیست، ولی باور داره که حیفه اگر مسیر رو تغییر بده و نگاهش بیشتر از اینکه به آینده باشه، به گذشته‌ست، خودش رو از فرصتهای زیادی محروم میکنه.

وقتی یکی حرف‌های فروشنده‌های موفقیت رو باور میکنه و فکر میکنه قراره یه شبه قله‌ها رو فتح کنه ولی بعد با واقعیت رو‌به‌رو میشه، از درون ناامید میشه.

تعیییر این نگرشهایی که اکثر آدمها توی مسیر شغلی دارن، به شدت لازمه و رد شدن از این موانع ذهنی اصلا کار آسونی نیست، ولی وقتی آدمها از این موانع خودساخته رد میشن، فرصتهای زیادی براشون باز میشه.

یک اعتراف هم اینجا بکنم: گاهی گفتگوی با یک آدم توی پادکست کارنکن رو صرفا به این خاطر انتخاب کردم که کمک میکنه یکی از این موانع ذهنی مهم آدمها رو بشکنیم. مساله اینطوری حل نمیشه که به آدمها بگیم از این مانع ذهنیت رد شو و اون هم رد بشه! لازمه داستان زندگی یک آدم رو با جزییاتش بشنوه، اون رو باور کنه، باهاش همذات‌پنداری کنه و بعد تصمیم بگیره که یه جور دیگه هم میتونه به اون مساله نگاه کنه و اینطوری تغییر نگرش به آهستگی اتفاق میفته.