مخترع هواپیما کیست ؟

افتخار اختراع هواپیما را نمی‌توان به‌طور کامل به یک نفر اعطا کرد. زیرا مانند اکثر اختراعات، این هم دستاوردی‌ست محصول ذهن‌های بسیار و تلاش‌های پیشینیان …

ریچارد ویلیام پیِرس
(Richard William Pearse)

داستان مخترع هواپیما ، روایتی خطی و سرراست نیست. این ماجراجوییِ بلند را باید با شخصیت‌های بسیاری که هر کدام تکه‌ای از پازل را چیده‌اند، دنبال کرد؛ شخصیت‌هایی با انواع هوش و استعدادهای مختلف.

در این مقاله، سیر تکامل و توسعه‌ی هواپیما را از ابتدای تاریخ تا بدان‌جا که نام برادران رایت به‌عنوان مخترع ثبت می‌شود، دنبال خواهیم کرد.

سرگذشتی مختصر، از آدم‌هایی که هر کدام سهم مهمی در تحقق رؤیای دیرین انسان، یعنی پرواز داشته‌اند.

آنچه در ادامه خواهید خواند:

مقدمه
1. ابوالقاسم عباس بن فِرناس بن وِرداس تاکُرِنی: اولین انسانی که پرواز کرد
2. لئوناردو دی سر پیرو داوینچی: اولین طراح هواپیما
3. جورج کِیلی: پدر هوانوردی و طراح نخستین گلایدر موفق
4. اوتو لیلینتال: پادشاه گلایدر و الهام‌بخش مخترع هواپیما
5. آلفونس پِنو: مبتکر استفاده از چرخ در هواپیما و مخترع اولین هلی‌کوپتر موفق
6. برادران رایت: مخترع هواپیما
مطالب مرتبط

مقدمه

ایکاروس (icarus) و دایدالوس (daedalus) دو اسطوره‌ی یونان باستان و ویمانا (Vimana)، افسانه‌ای در حماسه‌ی هند، از نخستین تلاش‌های انسان برای پرواز می‌گویند.

آن‌گاه که آدمی به تقلید از پرندگان، سعی داشت تا با بال‌هایی از جنس پَر و موم، آسمان را فتح کند.

عصر بالون‌ها

یکی از مفاهیم مهم، تفاوت پروازهای سبک‌تر از هوا با پروازهای سنگین‌تر از هواست.

1. در قرن 17، انسان موفق شد تا به‌وسیله‌ی بالون پرواز کند.

یعنی تجربه‌ی پروازهای سبک‌تر از هوا، زیرا بالون را از هوای گرم و هیدروژن پُر می‌کردند و به‌این‌ترتیب، ایستایی لازم برای شناور ماندن در آسمان، مهیا می‌شد.

اما مشکل اینجا بود که در این شیوه از پرواز، سرنشینان هیچ کنترلی بر مسیر حرکت نداشته و کاملاً در اختیار جریان‌های هوایی بودند.

2. پروازهای سنگین‌تر از هوا، برعکس این سیستم عمل می‌کنند.

حتماً شما هم تجربه‌ی رها کردن یک بادکنک و حرکت منحنی‌وار آن درحالی‌که هوایش خالی می‌شود را داشته‌اید.

این دقیقاً اساس حرکت هواپیماهای امروزی است؛ ایجاد نیروی محرکه توسط موتورها با خروج جریان هوا.
البته با کنترل بیشتر 😀

و اینجاست که قصه‌ی ما شروع می‌شود. تلاش انسان برای به دست گرفتن فرمان …

1. ابوالقاسم عباس بن فِرناس بن وِرداس تاکُرِنی: اولین انسانی که پرواز کرد

ابن فرناس، علاقه‌مند به فراگیری پزشکی و داروسازی بود و در علوم هیئت و ستاره‌شناسی، فیزیک و شیمی مهارت داشت.

در موسیقی و ساخت ابزار آن متبحر و رسم، هندسه و معماری را به خوبی آموخته بود.

داستان پرواز اولین مخترع هواپیما

در متون تاریخی، نام ابن فرناس به‌عنوان اولین مخترع هواپیما و اولین انسانی که تلاش کرد تا پرواز را محقق کند، ذکر شده است.

20 سال آزمون و خطا و در نهایت، پروازی موفق در سال 850 میلادی با ابزاری دست‌ساز و کاملاً بر پایه‌ی محاسبات هندسی.

نخستین پرواز

در نخستین پرواز، با شنلی گشاد و بست‌های چوبیِ سفت‌وسخت که شکل بال به خود گرفته بود، از مناره‌ی مسجد بزرگ قُرطَبه پایین پرید.

این شنل که حکم بال را داشت، باعث می‌شد در هوا سُر بخورد؛ مانند کسی که با چتر در آسمان پرواز می‌کند یا کایت‌سوار است.

گرچه تلاش ابن فرناس ناموفق بود اما سقوطش آن‌قدر آرام و آهسته اتفاق افتاد که در نتیجه‌ی آن، به‌طور جزئی صدمه دید.

این اقدام او، دست‌ِکم یکی از نمونه‌های اولیه‌ی پریدن با چتر نیز به شمار آمده است.

تلاشی دوباره برای اوج گرفتن

چندی بعد، ابن فرناس درحالی‌که لباسی شبیه پَر و بال پرندگان به تن داشت، در مقابل جمعیت ظاهر شد.

لباسی از جنس ابریشم با پرهای عقاب، که به بال‌های بزرگ او محکم شده بود.

او تا ارتفاع درخور توجهی بالا رفت و در حدود ده دقیقه هم در اوج ماند اما پس از آن، به زمین سقوط کرد و بال‌ها و یکی از مهره‌هایش شکست.

پس از این حادثه، ابن فرناس به اهمیت نقش دُم در پرواز پی برد.

او می‌دید که پرندگان برای فرود، روی ریشه‌ی دمشان فرود می‌آیند.

دقیقاً مثل هواپیماهای امروزی که نخست روی چرخ‌های عقبشان می‌نشینند و این نشان‌دهنده‌ی درست بودن نظر ابن فرناس در این زمینه بود.

میراث و بزرگداشت

متأسفانه از آثار ابن فرناس در طول 80 سال زندگانیش، چیزی برای آیندگان به جا نماند.

زندگی‌نامه‌ی او بر اساس گفته‌های دیگران و اطلاعاتی که از معاصرانش به دست آمده، بازسازی شده است.

• یکی از بزرگداشت‌های او، قرار دادن مجسمه‌اش در جلوی فرودگاه بغداد است که بر آن نوشته شده‌: “اولین خلبان عربی در اندلس زاده شد.”

2. لئوناردو دی سر پیرو داوینچی: اولین طراح هواپیما

کنجکاوی، خلاقیت و نبوغ ویژه‌ی داوینچی چیزی‌ست که توجه نسل‌های بسیاری را به خود جلب کرده است.

طرح یک ماشین پرنده

نظریات، طرح‌ها و یادداشت‌های داوینچی، بالغ بر هزاران صفحه می‌باشند.

از جمله ایده‌های مبتکرانه‌ی داوینچی، ماشین‌های پرنده هستند.

وسایلی با بال‌هایی برای پرواز، که در پی مطالعات دقیق وی روی چگونگی پرواز پرندگان حاصل شده است. (کتاب قوانین پرواز پرندگان او)

داوینچی مدعی شد که توسط بال‌های متحرکِ مصنوعی، می‌توان مانند مرغان در آسمان پرواز کرد یا لااقل از مکان‌های مرتفع به آسانی و بی‌خطر فرود آمد.

اندیشه‌ای که توسط بسیاری از دوستانش، مورد تمسخر قرار گرفت.

ساخت نخستین مدل‌ها

داوینچی پس از مدتی آزمایش، موفق شد دستگاه کوچکی بسازد متشکل از دو بال، یک بدنه و یک سکان.

او مدل خود را از مکان مرتفعی به پائین رها کرد که پس از طی مسیری به نسبت طولانی، به آرامی روی زمین نشست.

چندی بعد، لئوناردو در سال ۱۵۰۰، دستگاه خود را کامل‌تر کرد.

او به‌وسیله‌ی یک فنر که حرکات ملایمی به بال‌های ماشین پرنده‌اش می‌داد، موفق شد آن را مدت بیشتری در هوا نگه دارد.

لئوناردو در ادامه‌ی پژوهش‌هایش توانست چتر نجات را اختراع کند.

آغاز مهندسی هواپیما

رؤیای پرواز با مشاهده‌ی پرندگانی که آزادانه و رها، در آسمان پرواز می‌کردند، آغاز شد.

برای هزاران سال، نسل‌های آزمایش‌کننده، تلاش کردند تا با شبیه‌سازی بال پرندگان و در واقع بال زدن، نیروی لازم برای برخاستن از زمین و حرکت در آسمان‌ها را محقق کنند.

کوشش‌هایی که در واقع، موجب به تعویق افتادن موفقیت نهایی شد. زیرا کمکی به حل مشکلاتی که در مسیر پروازِ مکانیکی بود، نکرد.

آغازی نو، بر داستان پرواز

بنابراین، داستان اختراع هواپیما در قرن های 16، 17 و 18 با اولین تحقیق جدی در زمینه‌ی آیرودینامیک آغاز می‌شود.

حالا نوبت جورج کِیلی، بارون انگلیسی‌ست؛ کسی که شکاف بین نظریه‌های فیزیکی، تحقیقات مهندسی و آرزوی دیرینه‌ی پرواز را پُر کرد.

3. جورج کِیلی: پدر هوانوردی و طراح نخستین گلایدر موفق

کیلی، یکی از مهم‌ترین افراد تاریخِ هوانوردی و از پیشگامان این عرصه است.

بسیاری او را اولین محقق واقعی علوم هوایی و اولین کسی می‌دانند که اصول اساسی و نیروهای پرواز را درک کرد.

ازاین‌رو از وی به نام اولین مخترع مهندسی هواپیما نیز یاد می‌شود.

در سال 1799، او مفهوم هواپیمای مدرن را به‌عنوان یک ماشین پرنده با بال‌ثابت با سیستم‌های جداگانه مطرح کرد.

کیلی، چهار نیرویی را که بر یک وسیله‌‌ی پرنده‌ی سنگین‌تر از هوا عمل می‌کنند، کشف و شناسایی کرد:
نیروی وزن، نیروی بالابرنده، نیروی کشش و رانش.

اولین هواپیمای مهندسی‌شده

او اولین گلایدری را طراحی کرد که به‌طور قابل اعتمادی، انسان را به ارتفاع می‌برد و تجربه‌ی پرواز را محقق می‌کرد.

کیلی به‌درستی پیش‌بینی کرد که پروازِ پایدار تا زمانی که یک موتورِ سبک‌وزن برای ایجاد نیروی رانش و بالابر ساخته نشود، رخ نخواهد داد.

زاویه‌ی هفتی

او اهمیت شیب بال‌ها و دُم هواپیما (زاویه‌ی dihedral) را برای پایداری جانبی در پرواز کشف کرد و به این دلیل عمداً مرکز ثقل بسیاری از مدل‌های خود را زیر بال‌ها قرار داد.

این اصول بر توسعه‌ی معلق ماندن گلایدرها تأثیر گذاشت.

اختراع مجدد چرخ

تأکید او بر سبکی، موجب ابداع روش جدیدی برای ساخت چرخ‌های فرود شد.

او نیروهای میله را از فشاری به کششی تغییر داد؛ با ساخت آن‌ها به‌وسیله‌ی ریسمان‌های کشیده‌شده، در واقع به اختراع مجدد چرخ پرداخت.

سیم، به‌زودی جایگزین ریسمان در کاربردهای عملی شد و با گذشت زمان، زنجیرچرخ در دوچرخه، اتومبیل، هواپیما و بسیاری وسایل نقلیه‌ی دیگر، مورد استفاده‌ی رایج قرار گرفت.

مدل نهایی

بعدها با کمک نوه‌اش، جورج جان کیلی و مهندسی به نام توماس ویک (Thomas Vick)، یک گلایدر در مقیاس بزرگ‌تر ساخت که در سال 1853 در سراسر برومپتون دیل (Brompton Dale) مقابل تالار وایدیل (Wydale) پرواز کرد.

4. اوتو لیلینتال: پادشاه گلایدر و الهام‌بخش مخترع هواپیما

اوتو لیلینتال، پیشگام آلمانی هوانوردی و اولین کسی بود که پروازهای گلایدینگ مستند، مکرر و موفق انجام داد.

او رویکرد تجربی سِر جورج کیلی را دنبال کرد و نقش مهمی بر افکار عمومی و جامعه‌ی علمی در مورد امکانِ عملی شدن استفاده از ماشین‌های پرنده داشت.

اوتو و برادرش گوستاو، با مطالعه‌ی پرواز پرندگان، مجذوب ایده‌ی پرواز سرنشین‌دار شده بودند.

تجربه‌های پرواز

بزرگ‌ترین سهم لیلینتال در توسعه‌ی پروازهای سنگین‌تر از هوا بود.

لیلینتال با همکاری برادرش گوستاو، بیش از 2000 پرواز را با گلایدرهای طراحی خود انجام داد که از سال 1891 با اولین نسخه‌ی گلایدرش به نام Derwitzer شروع و تا زمان مرگش در یک سانحه در سال 1896 ادامه شد.

زمان کل پرواز او پنج ساعت بود.

• در آغاز، در سال 1891، لیلینتال موفق به پرش‌ها و پروازهایی تا مسافت حدود 25 متر شد.

او می‌توانست از جریان باد با سرعت 10 متر بر ثانیه استفاده کند تا نسبت به زمین ایستا و ثابت بماند و در همان حال به عکاس خود فریاد بزند تا در بهترین موقعیت برای ثبت تصاویر، مانور دهد.

• در سال 1893، در تپه‌های راینو، او توانست به مسافت‌های پروازی 250 متر دست یابد.

رکوردی که برای خود او و دیگران، شکست‌ناپذیر باقی‌ماند.

مخترع آیرودینامیک بال هواپیما

لیلینتال در توصیف دقیق پرواز پرندگان، به‌ویژه لک‌لک‌ها، تحقیقاتی انجام داد و از نمودارهای محاسباتی برای توصیف آیرودینامیک بال‌های آ‌ن‌ها استفاده کرد.

اندازه‌گیری‌های وی بسیار دقیق بود و زوایای مختلف برای بال هواپیما را در نظر می‌گرفت.

او آزمایش‌های زیادی را در تلاش برای جمع‌آوری داده‌های هوانوردی قابل اعتماد انجام داد.

اساس کار گلایدرهای لیلینتال

لیلینتال در طول دوران کوتاه پرواز خود، ده‌ها مدل از هواپیماهای مختلف را توسعه داد.

گلایدرهای او با دقت طراحی شده بودند تا وزن را تا حد امکان به‌طور مساوی تقسیم کنند تا از پروازِ پایدار، اطمینان حاصل شود.

لیلینتال مدل‌های خود را با تغییر مرکز ثقل یعنی با جابه‌جایی بدن خود کنترل می‌کرد، دقیقاً مانند گلایدرهای دستی امروزی. با این تفاوت که به جای آویزان شدن از گلایدر، با شانه‌های خود آن را نگه می‌داشت.

در این حالت فقط پاها قابلیت حرکت داشتند که میزان تغییر وزن در جهت‌های مختلف را محدود می‌کرد و مانور دادن با گلایدر را دشوار می‌ساخت.

پروازهای او توجهات جهانی را به خود جلب کرد و گزارش‌هایی در آلمان و نقاط دیگر دنیا پخش شد و عکس‌هایی در نشریات علمی و عمومی منتشر گردید.

آخرین پرواز

در 9 آگوست 1896، لیلینتال مانند هفته‌های قبل به تپه‌های راینو رفت. اولین پروازها موفقیت‌آمیز بود و با گلایدر معمولی خود به مسافت 250 متر رسید.

در طی چهارمین پرواز، گلایدر لیلینتال به‌سمت جلو و روبه‌پایین شتاب گرفت.

او قبلاً برای بازیابی کنترل در این حالت با مشکل مواجه شده بود، زیرا گلایدر متکی به تغییر مرکز ثقل است و انجام آن هنگامی که روبه‌پایین حرکت می‌کنید، کار سختی‌ست.

تلاش‌های او با شکست مواجه شد و درحالی‌که هنوز داخل گلایدر بود، از ارتفاعی حدود 15 متر سقوط کرد.

پاول بِیلیچ (Paul Baylich)، مکانیک لیلینتال، او را با کالسکه‌ی اسبی به بیمارستان اِستولْن منتقل کرد و در آنجا توسط یک پزشک معاینه گردید.

مهره‌ی سوم گردنی وی شکسته بود و او خیلی زود بیهوش شد.

بعداً در همان روز او را با قطار باری به برلین منتقل کردند و صبح روز بعد به کلینیک اِرنست وُن بِرگمان، یکی از مشهورترین و موفق‌ترین جراحان اروپا در آن زمان، منتقل شد.

لیلینتال چند ساعت بعد (حدود 36 ساعت پس از سقوط) در آنجا درگذشت. آخرین سخن او به برادرش گوستاو این بود: “فداکاری باید کرد.”

اوتو لیلینتال در گورستان عمومی لانک‌ویتس (Lankwitz) در برلین به خاک سپرده شد.

میراث و بزرگداشت

• تحقیقات لیلینتال برای برادران رایت به خوبی شناخته شده بود و آن‌ها او را به‌عنوان الهام‌بخش اصلی تصمیم خود برای دنبال کردن پرواز سرنشین‌دار معرفی کردند.

از بین تمام مردانی که در قرن نوزدهم در پی حل مشکل پرواز بودند، اوتو لیلینتال، مهم‌ترین آن‌ها است …

ویلبر رایت (Wilbur Wright)

• شلوغ‌ترین فرودگاه برلین، فرودگاه Tegel، به نام او نام‌گذاری شده است.

• در سپتامبر 1909، اورویل رایت (Orville Wright) که برای انجام پروازهای نمایشی به آلمان رفته بود، با بیوه‌ی لیلینتال تماس گرفت و از طرف خود و برادرش ویلبر، به‌خاطر تأثیر اوتو بر هوانوردی و آزمایش‌های اولیه‌اش در سال 1899، ادای احترام کرد.

5. آلفونس پِنو: مبتکر استفاده از چرخ در هواپیما و مخترع اولین هلی‌کوپتر موفق

پنو، پیشگام فرانسوی قرن نوزدهم در طراحی و مهندسی هوانوردی بود.

او را می‌توان مخترع استفاده از چرخ برای نیرو دادن به هواپیما نامید.

مدل 1871 وی به نام پلانوفور (Planophore)، اولین مدل پرنده‌ی پایدار از نظر آیرودینامیکی است.

پنو، تحصیل در رشته‌ی هوانوردی را در 20 سالگی آغاز کرد.

در سال 1870، اولین هلی‌کوپتر از سری هلی‌کوپترهای مدل موفق خود را ساخت.

البته این امر جدیدی نبود، زیرا این مهم، در سال 1784 توسط دو طبیعت‌شناس به آکادمی علوم فرانسه معرفی و به‌وسیله‌ی جورج کیلی شناخته شده بود، اما اولین استفاده از چرخِ لاستیکی برای تأمین انرژی یک مدل پرنده محسوب می‌شد.

Planophore: مدل پرنده‌ی پنو

پلانوفور علاوه بر استفاده از چرخ لاستیکی که یک پروانه را به حرکت درمی‌آورد، دو اصل مهم را برای هوانوردی کاربردی معرفی کرد:

• بال‌ها در نوک، به سمت بالا خمیده بودند.
• تثبیت‌کننده‌ی افقیِ نصب‌شده در پشت هواپیما، با زاویه‌ی برخورد کمتری نسبت به بال‌ها تنظیم شده بود.

هر دوی این ویژگی‌ها، به پلانوفور درجه‌ای از پایداری اتوماتیک را می‌داد.

(اصل استفاده از زاویه‌ی dihedral توسط جورج کیلی طراحی شده بود، اگرچه در آن زمان پنو از کار کیلی آگاه نبود.)

مدل پنو، در 18 اوت 1871 با موفقیت در باغ تویلِریِ پاریس در مقابل اعضای انجمن هوایی، پرواز کرد و مسافت 40 متر را طی کرده و به مدت 11 ثانیه در هوا ماند.

پروژه‌های دیگر

1. سال بعد، پنو، يك Ornithopter (ماشینی که با بال زدن پرواز می‌کند) لاستیک‌محور ساخت.

هم هلی‌کوپتر و هم اورنیتوپتر به‌عنوان اسباب‌بازی تولید شدند و موفقیت‌های بسیاری کسب کردند.

2. او در سال 1873 با همکاری مهندسی به نام پاول گاشوت (Paul Gauchot)، دو طرح برای هواپيماهای سایز بزرگ، اولی در سال 1874 و دومی در سال 1876 ارائه کرد.

هواپیمای 1876 با جزئیات بسیار ترسیم گشت و دارای بسیاری از ویژگی‌های پیشرفته و ایده‌های خلاقانه بود.

از جمله: آسانسورهای الکتریکی، کابینی کاملاً محصور برای خلبان، زیرشاخه‌ی جمع‌شونده و استفاده از یک جفت پروانه (ملخ) برای چرخش در جهت مخالف به‌منظور از بین بردن واکنش گشتاور ناشی از یک پروانه‌ی منفرد.

3. او همچنین در آزمایش‌های پرواز سبک‌تر از هوا شرکت کرد و تعدادی دستگاه مبتکرانه از جمله فشارسنجِ دیفرانسیل برای نشان دادن میزان صعود یا فرود ساخت.

پایان کار پنو

آلفونس پنو نتوانست هیچ‌گونه حمایت مالی برای طرح جاه‌طلبانه‌ی خود به دست آورد و در 22 اکتبر 1880 در سن 30 سالگی خودکشی کرد.

میراث و بزرگداشت

• آزمایش‌های پنو توسط اکتاو شانوت (Octave Chanute) در کتاب «پیشرفت در ماشین‌های پرنده» به‌طور جامع توضیح داده شد.

• برادران رایت در کودکی، یک هلی‌کوپتر از نوع Pénaud توسط پدرشان در سال 1878 هدیه گرفتند. که بعدها از آن به‌عنوان الهام‌بخش اولیه برای علاقه‌ی خود به پرواز یاد کردند.

• پنو یکی از پیشگامان هوانوردی ناکامی است که در قطعه‌ی موسیقی Marc Blitzstein به نام The Airborne Symphony به او اشاره شده است.

تا اینجا با 5 شخصیت مهم و مؤثر در هوانوردی آشنا شدیم. حالا نوبت به آن رسیده که سؤال مخترع هواپیما کیست ؟ را پاسخ دهیم.

6. برادران رایت: مخترع هواپیما

دو برادر آمریکایی اهل اوهایو که به‌خاطر اختراع اولین هواپیمای قابل‌کنترلِ موتوردار و سنگین‌تر از هوا، در تاریخ ۱۷ دسامبر ۱۹۰۳ میلادی مشهور شدند.

کارهای برجسته‌ی برادران رایت

• سازنده و مخترع هواپیما
• پیشگام در استفاده از سیستم‌های کنترل پرواز برای هواپیماهای بال‌ثابت

در ویدئوی کوتاه زیر (02:32) شاهد پرواز برادران رایت در سال 1903 خواهید بود.

مخترع هواپیما چگونه به پرواز علاقه‌مند شد؟

در سال ۱۸۷۸، آقای رایتِ پدر، یک هواپیمای اسباب‌بازی به پسرانش هدیه کرد.

این وسیله، همان اختراع پیشگام هوانوردی فرانسوی، آلفونس پنو بود.
ساخته‌شده از کاغذ، بامبو و چوب‌پنبه با نوار لاستیکی برای چرخاندن موتور. (هواپیمایی به طول تقریبی ۳۰ سانتی‌متر)

سال‌ها بعد، برادران رایت از تجربه‌ی بازی با آن هواپیما و بارها شکستن و تعمیر کردنش، به‌عنوان جرقه‌ی ابتدایی در علاقه‌ی خود به پرواز، یاد کردند.

همه‌چیز از دوچرخه آغاز شد …

افتتاح مغازه‌ی تعمیر و فروش دوچرخه در دسامبر ۱۸۹۲، شروعی بر ماجرای برادران رایت بود.

از این راه، بودجه‌ی لازم برای پروژه‌هایشان تأمین شد.

همچنین سال‌ها کار و سروکله زدن با ماشین‌های چاپ، دوچرخه، موتور و … مهارت‌های مکانیکی آنان را تقویت کرد.

ساخت و بازسازی دوچرخه، به آن‌ها این ایده را داد که حتی یک وسیله‌ی نقلیه‌ی ناپایدار مانند ماشین پرنده را، با تمرین، می‌توان کنترل و متعادل کرد.

در این دوره، آن‌ها مهارت‌های خلبانی‌شان را نیز توسعه دادند.

سه رویداد مهم در شکل‌گیری مسیر برادران مخترع هواپیما

سال ۱۸۹۶ تاریخ مهمی در هوانوردیِ برادران رایت است:

• پرواز موفقیت‌آمیز هواپیمای مدل بال‌ثابتِ بدون‌سرنشین با نیروی بخار، توسط ساموئل لنگلی (Samuel Langley)، دبیر مؤسسه‌ی اسمیتسونین (Smithsonian) در ماه مِه.

• آزمایش انواع مختلفی از گلایدرها بر فراز تپه‌های شنی در امتداد ساحل دریاچه‌ی میشیگان، توسط مهندسی اهل شیکاگو و اکتاو چنوت (Octave Chanute) مقام ارشد هوانوردی، در میانه‌ی سال.

• کشته شدن لیلینتال در ماه اوت، در پی سقوط وی.

این رخدادها، به‌ویژه مرگ لیلینتال، در ذهن برادران رایت تأثیر زیادی داشت.

پرنده‌ی رایت 1

اولین سازه‌ی موفقیت‌آمیز سنگین که مدیریت، طراحی و ساخت آن توسط برادران رایت انجام گرفت.

آن‌ها چهار بار در تاریخ ۱۷ دسامبر سال ۱۹۰۳ در نزدیکی کیل دِویل هیل (Kill Devil Hills)، کارولینای شمالی که تقریباً در ۴ مایلی جنوب کیتی هاک (Kitty Hawk) امروزی است، پرواز کردند.

اولیور و ویلبر برای اولین خلبانی و هدایت پرنده‌ی رایت که نخستین پرواز انسان بود، شیر یا خط بازی کردند و ویلبر، برنده شد.

آن دو، هواپیما را در سال ۱۹۰۳ و با استفاده از چوب نوئل (گونه‌ای از درخت کاج) ساختند و از آنجایی که نتوانستند برای مدل خود، موتور اتوموبیل مناسبی پیدا کنند، از یک موتور بنزینی سبک‌وزن با حجم ۱۲ اسب بخار (۹ کیلووات) استفاده کردند.

پرنده‌ی رایت 2

در طول سال ۱۹۰۴، در مجموع ۱۰۵ پرواز با دومین هواپیمای خود انجام دادند.

نهایتاً در تاریخ ۲۰ دسامبر، پروازی به مدت ۵ دقیقه توسط ویلبر صورت گرفت و او موفق به اجرای چرخش کامل شد.

پرنده‌ی رایت 3

سومین هواپیمای طراحی‌شده توسط برادران رایت که ارویل نخستین پرواز را با آن در سال ۱۹۰۵ انجام داد.

این مدل، سازه‌ای از چوب صنوبر داشت و کمبر بال آن (شکل ویژه‌ی مقطع بال هواپیما) 1 به 20 بود که قبلاً در سال ۱۹۰۳ مورد استفاده قرار گرفته و از مدلی با کمبر بال 1 به 25 که در سال ۱۹۰۴ ساخته بودند، کارایی بیشتری داشت.

رایت 3، مجهز به موتور و سخت‌افزاری تازه بود. این بهینه‌سازی سبب افزایش کارآمدی آن نسبت به دو نمونه‌ی قبلی شده بود.

میراث مخترع هواپیما

دستاورد برادران رایت، ایجاد یک سیستم کنترل سه‌محوره برای همه‌ی هواپیماهای بال‌ثابت بود که خلبان را قادر می‌ساخت تا هواپیما را به‌طور مؤثر، هدایت کند و تعادل آن را حفظ نماید.

رویکرد ویلبر و اورویل، توسعه‌ی روشی قابل‌اعتماد برای پرواز متمرکز و کنترل خلبان بود. درحالی‌که دیگر آزمایشگران بر بهبود موتورهای قدرتمند، تأکید داشتند.

در همین راستا، اولین اختراع آنان نَه ماشین پرنده، بلکه یک سیستم کنترل آیرودینامیکی بود که سطوح ماشین پرنده را کنترل می‌کرد.

مطالب مرتبط

تاریخ را ورق زدیم و با آدم‌هایی آشنا شدیم که سهم زیادی در تحقق و توسعه‌ی یک اندیشه داشتند.

پیشه‌های مهندسی، خلبانی، هوافضا، مخترع و دانشمند بودن، جاذبه‌ی بسیاری در خود دارند. اما واقعاً چطور می‌شود تعیین کرد که چه‌کسی برای چه‌کاری مناسب است؟

خبر خوب اینکه مقاله‌های مفصلی به این موضوعات پرداخته‌اند. در ادامه با برخی از آن‌ها آشنا خواهید شد.

1. اهمیت انتخاب شغل: معرفی انواع تست هوش و استعدادهای شغلی

2. رابطه‌ی استعداد و شغل، مسیرهای کشف استعداد شغلی و تست‌های مربوطه

3. معرفی تست‌های مرتبط با تیپ‌های شخصیتی مختلف

امیدوارم با مطالعه‌ی مطلب مخترع هواپیما کیست ، پاسخ سوال‌تان را پیدا کرده باشید.
اگر پرسش یا ابهامی در این خصوص داشتید، می‌توانید در قسمت کامنت‌ها نظر خود را درج کنید.
قطعاً پاسخ‌گو خواهم بود 🙂